Top 2011

1. Twerps – Twerps
2. Wilco – The whole love
3. Bombino – Agadez
4. Crystal Stilts – In love with oblivion
5. Jessica Lea Mayfield – Tell me
6. Real Estate – Days
7. Strange Boys – Live music
8. Royal Headache – Royal headache
9. Girls – Father, son, holy ghost
10. Arctic Monkeys – Suck it and see

Dé plaat van het jaar: dat moet toch een groots en meeslepend meesterwerk zijn,eentje waar de ambitie vanaf spat, gemaakt door artiesten die het experiment niet schuwen, nieuwe wegen durven in te slaan. Een plaat die aankomt als een mokerslag, die het popmuzikale landschap compleet op z’n kop zet en nog jarenlang nasiddert in de vorm van talloze navolgers die natuurlijk bij lange na het niveau van hun voorbeeld niet halen.

Dat alles is mijn favoriete plaat van 2011 niet. Sterker nog, het album waarnaar ik dit jaar met het meeste plezier luisterde, staat zelf bol van duidelijk hoorbare invloeden. De Australische band Twerps heeft voor haar titelloze tweede plaat overduidelijk de mosterd gehaald uit de alternatieve pop van de jaren ’80, en dan vooral de muziek die in die jaren werd uitgebracht op het Nieuw-Zeelandse Flying Nun label. Maar denk ook aan Tom Verlaine, een hele vroege R.E.M. of de eerste platen van mede Aussies the Go-Betweens.

Dat betekent dat Twerps grossiert in kleine liedjes met kop en staart waarin de melodie centraal staat. Gitaren cirkelen daar meerdere lagen omheen, wringen zich er soms tussendoor of gaan er tegenin. Dit zorgt voor genoeg tegendraadsheid om het geheel spannend en niet te vrijblijvend te houden. Daarnaast spreekt er uit de muziek een speelsheid die naïef aandoet, maar tegelijkertijd ook een urgentie die maakt dat al die invloeden geen moment storen. Twerps toont aan dat in de beste popmuziek eenvoud geen zwakte, maar een kracht is, en weet de luisteraar tegelijkertijd blij te maken en te ontroeren.



En dan de teleurstelling: De cd schijnt in Europa vreselijk moeilijk leverbaar te zijn. Heb ‘m al weken in bestelling staan bij Elpee Groningen, en als zelfs zij er niet aan kunnen komen, reken maar dat-ie echt nergens in Nederland te vinden is. Moet het dus nog steeds doen met de downloadversie.

Ook verderop in mijn lijst bandjes die hun invloeden uit de jaren tachtig halen, denk aan Crystal Stilts en Real Estate. Girls is een band waarvoor het woord eclectisch lijkt te zijn uitgevonden. Hun plaat bevat een heel palet aan stijlen, met als overkoepelend kenmerk dat ieder liedje op zich een pareltje is. Strange Boys verbreden hun aanvankelijk nogal rudimentaire garagerock met nog meer blues, soul en folkinvloeden. Daar moest ik wel even aan wennen, maar ben uiteindelijk toch om, want de liedjes zijn opnieuw van uitzonderlijke klasse. Jessica Lea Mayfield, een protegé van Black Keys-man Dan Auerbach, en maakt bedwelmende southern country-noir.


Strange Boys - Doueh

Bombino is de nieuwe gitaarkroonprins uit Afrika. Royal Headache maakt fantastische garagepunk met soulinvloeden (ik blijf maar aan the Saints denken), Arctic Monkeys doen nog steeds niet aan een sell-out en maakten opnieuw een tamelijk intelligente gitaarrockplaat. Wilco tenslotte, is buitencategorie, deze hele eeuw al op constant hoog niveau, een band die spannend blijft.


Royal Headache - Psychotic Episode

Mooiste compilatie: Bambara Mystic Soul – The raw sound of Burkina Faso 1974-1979

African Scream Contest blijft m'n favoriete Analog Africa-release, maar deze komt dicht in de buurt. Wat blijkt er toch een hoop obscure muziek in al die Afrikaanse studiootjes rond te slingeren, en wat hebben de mensen van Analog Africa toch een fijne neus voor dit soort pareltjes.


Orchestre CVD - Rog Mik Africa

Vaclav Havel, Charta '77 en The Velvet Underground

Vandaag overleed Vaclav Havel, groot Europeaan, schrijver, mensenrechtenactivist en één van de grondleggers van de val van het communisme, eind jaren tachtig.






Al in 1977 startte Havel met andere Tjechoslowaakse intellectuelen de
mensenrechtenbeweging Charta '77. Belangrijkste reden voor de oprichting was de arrestatie van enkele leden van de band Plastic People of the Universe. Deze Tjechoslowaakse band begon in 1968, vlak na de Praagse Lente en was zwaar beïnvloed door The Velvet Underground. Aanvankelijk speelde de band dan ook voornamelijk covers van The VU, Frank Zappa en The Fugs.

In 1974 verscheen hun eerste elpee, Egon Bondy's Happy Hearts Club Banned. Door het communistische regime werd de band beschuldigd van 'georganiseerde verstoring van de vrede.' Tot de val van het communisme opereerde Plastic People of the Universe voornamelijk ondergronds.

In het boek Between Thoughts and Expression, Selected Lyrics of Lou Reed is een interview opgenomen dat Reed met Havel had, waarin de voormalige Tjechische president vertelt over de rol van muziek bij de ontwikkelingen in zijn land: 'I mean to say that music, underground music, in particular one record by a band The Velvet Underground, played a rather significant role in the developement in our country.'

The Cramps Live at Napa State Mental Hospital

"Somebody told me you people are crazy! But I’m not so sure about that; you seem to be all right to me.” Zien is geloven: The Cramps die optreden in een psychiatrische inrichting, Napa State Mental Hospital in Californië.





Je kunt je afvragen wie dit bedacht heeft en waarom. En vooral, wie heeft in hemelsnaam de band toestemming gegeven om hier op een podium te gaan staan? Goddank is het concert vastgelegd door een camera. En wat we zien is een Cramps optreden volgens het boekje. Lux Interior die over het podium raast, als een madman, inderdaad. Poison Ivy, Nick Knox en Byron Gregory zijn onverstoorbaar cool als ze altijd waren. En het publiek, dat gaat uit z'n dak, springt, danst, bestormt het podium om een stukje mee te zingen. Precies zoals dat hoorde.

En Johnny Cash dacht dat een gevangenis een bijzondere plek was om te spelen...

The Cramps Live at Napa State Mental Hospital....Nuff Said from Jim Napolitano on Vimeo.

Verleidelijke droompop van Fear of Men

Ze komen uit Brighton, bestaan uit twee jongens en twee meisjes (ABBA?)ze hebben een single en een demo uit en hebben onlangs een cover van The Chills' Pink Frost op hun website gezet.


Veel meer is er over deze band nog niet te vertellen. Dat kan ook niet, ze bestaan nog maar kort en speelden tot nu toe niet veel meer dan een handvol shows. Gevoel voor stijl hebben ze wel, anders vernoem je je eerste demotape niet naar Hanna Schygulla of flirt je in een vroege bio niet met Anaïs Nin.



De schaarse muziek die ze tot nu toe uitbrachten brengt je helemaal terug naar de jaren tachtig, en dan vooral de Britse indie-versie van dat tijdperk. Denk aan C86, Sara records, een vleugje Sonic Youth, wat 4AD sfeer erdoorheen, en je bent al een eind op weg. Oh ja, en binnenkort staan ze in het voorprogramma van The Vivian Girls. Er zijn slechtere referenties denkbaar, maar vooral belangrijk is dat het zulke verdomd verleidelijke droompop oplevert. Veelbelovend heet zoiets? In ieder geval de moeite waard om in de gaten te houden.

Bob Dylan's zeventigste verjaardag

Bob Dylan is vandaag zeventig geworden. Naast de vele loftuigingen moet er ook ruimte zijn ter relativering.

Bob Dylan Wrote Propaganda songs, aldus the Minutemen:



Ook Syd Barrett had zo zijn mening over 'His Bobness':



Wilco tenslotte, had vooral oog voor het uiterlijk van de heer Zimmerman:



Gijsbert Kamer schrijft op de Volkskrantsite een stuk over Dylan waarin hij zelfs onze helden van The Dream Syndicate nog even aanhaalt. Gijsbert, hier is die prachtversie van Blind Willie Mctell:

J Mascis in film van Coen-broertjes?

Binnenkort verschijnt de soloplaat van J. Mascis, Several shades of why. Om daar enige aandacht voor te vragen liet platenmaatschappij Sub Pop de Dinosaur Jr. voorman interviewen door Maureen (?). En dat leverde een bizar gesprek op.

Mascis is natuurlijk van zichzelf al lichtelijk vreemd en verbaal niet erg sterk. Tegenovover de moederlijke mevrouw Maureen, weggelopen uit een tv-cursus bloemschikken van de lokale ziekenomroep, voelt hij zich zichtbaar ongemakkelijk, al blijft hij vriendelijk glimlachen. Wat zich ontspint is een licht-absurdistisch vraag-antwoordspel dat zomaar afkomstig had kunnen zijn uit een Coen-brothers film over een rockster op z´n retour.



Hieronder ook alvast een voorproefje van de plaat, die volgende maand uitkomt.

Steve Wynn, still going strong

Mooi optreden van ´oude held´ Steve Wynn, afgelopen zondag in Roepaen, een voormalig klooster in het Noordlimburgse Ottersum. Begeleid door Chris Cacavas en Eric van Loo speelde hij een sterke dwarsdoorsnede uit zijn werk.

Wynns naam wordt nog vrijwel altijd in één adem genoemd met zijn band uit de jaren
´80, The Dream Syndicate. En natuurlijk, met name The Days of Wine and Roses en The Medicine Show zijn onverwoestbare klassiekers uit de gitaarunderground van dat decennium. Maar sinds de band in 1989 uit elkaar ging heeft Wynn solo, met Gutterball en met zijn huidige begeleidingsband Miracle 3 een minstens zo indrukwekkend oeuvre opgebouwd.

Dat bleek opnieuw in de Roepaen. In een semi-akoestische setting ging de aandacht vooral uit naar de liedjes en dan blijkt Wynn eens te meer één van de beste songschrijvers van zijn generatie te zijn. Bovendien lijkt de tijd op Wynn als liveperformer ook nog geen enkele vat te krijgen. Van de Dream Syndicate klassiekers Burn, When you Smile en Boston tot meer obscure albumtracks als Dandy in Disguise of There will come a day, Wynn, speelt met een bevlogenheid, plezier en intensiteit die maar weinig generatiegenoten met zo´n lange carriére kunnen opbrengen.



Chris Cacavas is in alle opzichten een geestverwant, minstens zo passievol als muzikant en muziekliefhebber. Al meer dan dertig jaar weten ze elkaar met enige regelmaat te vinden, de chemie tussen de heren is dan ook voordehandliggend. Van Loo, al een aantal jaren de Europese bassist van the Miracle 3 complementeert het geluid met een zelfde vanzelfsprekendheid.



Nieuwe volgers wint Steve Wynn hooguit nog maar mondjesmaat, maar hij lijkt zelf de laatste te zijn die zich daarom bekommert. Platen maken en live spelen, en zolang er loyale fans zijn die zijn cd´s willen kopen en de weg naar zijn optredens weten te vinden zal hij dat blijven doen. Omdat hij niets anders wil, omdat hij een muzikant pur sang is die nergens beter aardt dan op een podium.



_____________________________________________________________________________________





__________________________________________________