2. Wilco – The whole love
3. Bombino – Agadez
4. Crystal Stilts – In love with oblivion
5. Jessica Lea Mayfield – Tell me
6. Real Estate – Days
7. Strange Boys – Live music
8. Royal Headache – Royal headache
9. Girls – Father, son, holy ghost
10. Arctic Monkeys – Suck it and see
Dé plaat van het jaar: dat moet toch een groots en meeslepend meesterwerk zijn,eentje waar de ambitie vanaf spat, gemaakt door artiesten die het experiment niet schuwen, nieuwe wegen durven in te slaan. Een plaat die aankomt als een mokerslag, die het popmuzikale landschap compleet op z’n kop zet en nog jarenlang nasiddert in de vorm van talloze navolgers die natuurlijk bij lange na het niveau van hun voorbeeld niet halen. Dat alles is mijn favoriete plaat van 2011 niet. Sterker nog, het album waarnaar ik dit jaar met het meeste plezier luisterde, staat zelf bol van duidelijk hoorbare invloeden. De Australische band Twerps heeft voor haar titelloze tweede plaat overduidelijk de mosterd gehaald uit de alternatieve pop van de jaren ’80, en dan vooral de muziek die in die jaren werd uitgebracht op het Nieuw-Zeelandse Flying Nun label. Maar denk ook aan Tom Verlaine, een hele vroege R.E.M. of de eerste platen van mede Aussies the Go-Betweens.
Dat betekent dat Twerps grossiert in kleine liedjes met kop en staart waarin de melodie centraal staat. Gitaren cirkelen daar meerdere lagen omheen, wringen zich er soms tussendoor of gaan er tegenin. Dit zorgt voor genoeg tegendraadsheid om het geheel spannend en niet te vrijblijvend te houden. Daarnaast spreekt er uit de muziek een speelsheid die naïef aandoet, maar tegelijkertijd ook een urgentie die maakt dat al die invloeden geen moment storen. Twerps toont aan dat in de beste popmuziek eenvoud geen zwakte, maar een kracht is, en weet de luisteraar tegelijkertijd blij te maken en te ontroeren.
En dan de teleurstelling: De cd schijnt in Europa vreselijk moeilijk leverbaar te zijn. Heb ‘m al weken in bestelling staan bij Elpee Groningen, en als zelfs zij er niet aan kunnen komen, reken maar dat-ie echt nergens in Nederland te vinden is. Moet het dus nog steeds doen met de downloadversie.
Ook verderop in mijn lijst bandjes die hun invloeden uit de jaren tachtig halen, denk aan Crystal Stilts en Real Estate. Girls is een band waarvoor het woord eclectisch lijkt te zijn uitgevonden. Hun plaat bevat een heel palet aan stijlen, met als overkoepelend kenmerk dat ieder liedje op zich een pareltje is. Strange Boys verbreden hun aanvankelijk nogal rudimentaire garagerock met nog meer blues, soul en folkinvloeden. Daar moest ik wel even aan wennen, maar ben uiteindelijk toch om, want de liedjes zijn opnieuw van uitzonderlijke klasse. Jessica Lea Mayfield, een protegé van Black Keys-man Dan Auerbach, en maakt bedwelmende southern country-noir. Strange Boys - Doueh
Bombino is de nieuwe gitaarkroonprins uit Afrika. Royal Headache maakt fantastische garagepunk met soulinvloeden (ik blijf maar aan the Saints denken), Arctic Monkeys doen nog steeds niet aan een sell-out en maakten opnieuw een tamelijk intelligente gitaarrockplaat. Wilco tenslotte, is buitencategorie, deze hele eeuw al op constant hoog niveau, een band die spannend blijft.Royal Headache - Psychotic Episode
Mooiste compilatie: Bambara Mystic Soul – The raw sound of Burkina Faso 1974-1979
African Scream Contest blijft m'n favoriete Analog Africa-release, maar deze komt dicht in de buurt. Wat blijkt er toch een hoop obscure muziek in al die Afrikaanse studiootjes rond te slingeren, en wat hebben de mensen van Analog Africa toch een fijne neus voor dit soort pareltjes.Orchestre CVD - Rog Mik Africa
