Straatfotografie

Met mijn fotografie zwalk ik nog van links naar rechts. Architectuur, abstract, mensen, dingen, bewerkt, onbewerkt... Ik probeer kortom van alles, ben behoorlijk stijlonvast.

Een richtingdie me wel heel erg aanspreekt is de straatfotografie. Het is de kunst om het dagelijkse leven in de openbare ruimte in beeld te brengen, bij voorkeur zonder opgemerkt te worden. Immers, wanneer mensen in de gaten krijgen dat ze gefotografeerd worden ben je opeens de spontane situaties kwijt. Vaak moet je dus in een fractie van een seconde je compositie bepalen, scherpstellen en belichten, en daarbij hopen dat er niemand hinderlijk door je beeld komt sjouwen. Verstorende omgevingsfactoren zijn dan ook niet altijd uit te sluiten.

Vervolgens zou het dan ook nog mooi zijn wanneer de kijker uit zó´n foto een verhaal kunt halen, waardoor het net iets meer wordt dan een snapshot.



Hierbij een kleine selectie van recent door mij gemaakte straattaferelen en straatportretten. Klik op de foto voor een vergroting.

Nico Ouburg is iemand die al veel verder is in deze tak van fotografie. Kijk eens op zijn site voor veel meer aansprekende voorbeelden.

Deerhunter Atlas Sound

the time i spent with nico
disolves my heart and we go
walking down a beach
in the dawn
i know that this can't last too long

Nico is natuurlijk de zangeres van de Velvet Underground. Bovenstaande regels komen uit een ode aan haar door de band Atlas Sound, en dat is een gelegenheidsproject van zanger/multi-instrumentalist Bradford Cox, voorman van de Amerikaanse band Deerhunter. Hun CD Microcastle/Weird Era Cont. was één van mijn favoriete platen van 2008.

Naast dat drukke muzikantenbestaan weet Cox ook nog tijd in te ruimen om een weblog bij te houden. En ´t mooiste daarvan is, op dat blog biedt hij met enige regelmaat de mogelijkheid demo´s, live-opnames en dergelijke van zijn band ter download aan, helemaal gratis en voor niets... Ook het nummer The time I spent with Nico is er te vinden. Hieronder kun je het beluisteren, wil je ´m downloaden, ga dan even naar het blog van Cox (linkje staat in mijn favoriete bloglijstje)

ter beeldbepaling een stukje tekst van wikipedia: Deerhunter is an American five-piece group originating from Atlanta, Georgia. The band have described themselves as "ambient punk," though they incorporate a wide range of genres, including noise rock, art rock, ambient, and post-punk. Lead singer Bradford Cox has cited many musical influences that contribute to Deerhunter's sound, some of which include The Clean, The Fall, The Flying Lizards, Kompakt records, The Birthday Party, The Bad Seeds, and Liars. However, if their influences had to be "narrowed down", Cox would note their "defining influences" as Echo & The Bunnymen, Brian Eno, David Bowie and My Bloody Valentine.

Dos Trovadores

Zaterdagavond zagen we in een matig gevuld Muziekcentrum in Enschede Raymond van het Groenewoud zijn krachten bundelen met de Portugese (in Nederland wonende) zanger Fernando Lameirinhas.

Begeleid door accordeon/bandoleon en contrabas brachten zij liedjes van hen beide. Een wat ongewone combinatie, zou je denken, maar de mengeling van Zuid-Europese weemoed en melancholie en de Vlaamse relativering en zachtmoedigheid vulden elkaar wonderlijk mooi aan. Vroeg hoogtepunt in het programma was een intense versie van Raymonds bittercynische lied Wat een fijne dag, dat zelden wranger zal hebben geklonken. Daartegenover stonden het oh zo leuke niemendalletje Intimiteit en het vrolijke liefdeslied Keineig verliefd op haar. Een ode van Lameirinhas aan zijn voormalige Portugese woonplaats, de havenstad Viana di Castela ging naadloos over in Van Het Groenewouds Lied van de zee, net zo´n mooi klein, ingetogen lied als het daaropvolgende Het wonder voorbij. Lameirinhas maakte indruk met het verstilde liedjes als Poëta en Bonito, en toonde zich bovendien de muzikale leider van het viertal.

Raymond van het Groenewoud bewijst keer op keer dat hij op eenzame hoogte staat schrijver van Nederlandstalige liedteksten. Of dat voor Lameirinhas in het Portugees ook geldt, durf ik niet te zeggen, maar zijn stem en interpretaties zijn indrukwekkend. De troubadours sleepten hun publiek langs een scala aan emoties, een brok in de keel werd weggeslikt met een relativerende lach, stille kippevelmomenten wisselden af met vrolijk meezingen. Dos Tovadores bleek een vroeg hoogtepunt van het concertjaar 2009, Van het Groenewoud en Lameirinhas tonen met dit programma aan hoe eenvoudig muziek over culturele grenzen heen kan reiken.