Some Kinda Itch

Natuurlijk mag de titelsong van dit Blog niet ontbreken. Luister en huiver!!:




Dream Syndicate - Some kinda itch (1982)

George Pelecanos

Afgelopen week ademloos King Suckerman van George Pelecanos uitgelezen! Niet alleen een ontzettend sterk misdaadboek, maar vooral ook een prachtige, grimmige sfeertekening van Washington in het midden van de jaren zeventig. En dan hebben we het niet over het van het Witte Huis, de senaat, de wereldpers, maar over de wijken waar de Amerikaanse politici destijds, en nu waarschijnlijk nog steeds niet zonder beveiliging durfden te komen. Het verhaal draait om twee mannen, twintigers, die met vallen en opstaan een bestaan hebben opgebouwd. Dimitri Karras, van Griekse oorsprong, leeft van de verkoop van softdrugs, zijn zwarte vriend Marcus Clay, een Vietnamveteraan, runt een platenzaak. Wanneer er bij een drugsdeal het nodige misgaat, komen zij onder vuur te liggen van een nietsonziende crimineel.

Het verhaal onrolt zich niet als een traditionele whodunnit, maar bouwt fraai op naar een onvermijdelijke afrekening. Sterk zijn de dialogen, even sterk de sfeerbeschrijvingen. Pelecanos groeide zelf op in de buurten waarover hij schrijft, en maakt daarnaast dankbaar gebruik van een haast encyclopedische muziekkennis. Hij laat zijn personages maar wat graag ruziën over het feit of Jimi Hendrix nu onder Soul of Rock hoort te staan. Naast drugs is muziek alomtegenwoordig in het Washington van de jaren zeventig. Iconen als Captain Beefheart en Steely Dan komen voorbij, maar vooral ook veel zwarte soul en funk van onder meer O´Jays, Graham Central Station, Parliament en the Isley Brothers. Vrolijk maken doet het boek beslist niet, want ondanks het feit dat Clay en Karras lichamelijk ongeschonden uit de strijd komen, is maar de vraag of je dit ook daadwerkelijk een happy end kunt noemen.

"Pelecanos does what few, if any, American writers do: He tells the truth. Twain told the truth; Faulkner toyed with the truth; Hemingway told his version of the truth and Chandler certainly told a cold, cynical truth. Pelecanos' truth is from deep in the heart, from places where red blood cells know more than all the sweet, heady words truth usually hides behind."
—Chicago Sun-Times

Made in Brooklyn

Brooklyn, New York, is een broedplaats voor leuke nieuwe bandjes die hun inspiratiebronnen vooral halen uit de Britse en Amerikaanse wave van de jaren tachtig en begin jaren negentig. Vorig jaar waren de debuutplaten van Vampire Weekend en Vivian Girls al plezierige verrassingen, recentelijk brachten The Pains of being pure at Heart en Crystal Stilts hun eerste langspelers uit, van beide bands was eerder al een EP verschenen. TPOBPAH is duidelijk geïnspireerd door bands als Jesus and Mary Chain, The Pastels en het tegenwoordige weer bijzonder hippe My bloody Valentine. Originaliteit is beslist niet het sterkste punt, maar wat de plaat toch bijzonder aangenaam maakt zijn de over het algemeen sterke songs, uptempo en melodieus, met meer popkenmerken dan hun zwaarmoediger inspiratiebronnen. Liedjes om verliefd op te worden, die naar voorjaar geuren, gespeend van enige pretentie, maar wel heel erg lekker...






Crystal Stilts tapt op de CD Alight of Night uit een beduidend minder vrolijk vaatje, maar hun muziek is des te intrigerender. De plaat werd geproduceerd door Hamish Kilgour, jawel, de man die samen met broer David de Nieuwzeelandse band The Clean oprichtte, en dat is te horen aan de sound van deze plaat. De jaren tachtig Flying Nunsound van Clean, Chills en Straitjacket Fits is nooit ver weg, en dat deze bands op hun beurt weer beïnvloed waren door Velvet Underground, is dan ook hier terug te horen. maar ook Crystal Stilts epigonisme wordt gered door de sterke songs, minder melodieus en upempo dan bij TPOBPAH, eerder somber, dreigend, zoals ooit ook Joy Division klonk. De perfecte soundtrack voor een wereld in (krediet)crisis?

Over Some kinda Itch

De naam: ontleend aan een nummer van de debuut-ep van Dream Syndicate...


Het kriebelt, inspireert, maakt je onrustig, vrolijk of juist triest, irriteert misschien, of daagt uit; hoe dan ook, het doet wat met je. Muziek, boeken, films, foto´s, tv-programma´s, websites of personen die dat effect weten te bereiken wil ik via dit blog onder de aandacht brengen. En natuurlijk vind ik het leuk zo af en toe wat van m´n eigen werk te laten zien of lezen.

Berlijn

Afgelopen december waren we een paar dagen in Berlijn, een heerlijke stad om te fotograferen. Hierbij een kleine impressie van mijn foto´s...