Op plaat (elpee Listen Closelier en een handvol singles) klinken ze vooral als jonge Stones, Kinks, Them of één van de talloze garagebandjes uit de jaren zestig zoals die op series als Pebbles en Back to the grave zijn verzameld. Zo is de enige sixtiescover op Listen Closelier, Do Like Me van the Uncalled For, te vinden op Pebbles Volume 8. Waar andere sixties-adepten als Jacco Gardner of the Allah-Las meer de baroque-pop en folkrockkant verkennen, en die genres keurig binnen de lijntjes inkleuren, blijven the Frowning Clouds trouw aan een rauwer garagepunk-geluid. Een sound die weliswaar ook ooit werd gedefinieerd in de jaren zestig, maar zo vaak is herontdekt dat de stijl inmiddels als tijdloos kan worden beschouwd.
Live voegen ze daar een fijne portie psychedelica aan toe, onder meer door de vocalen in een flinke bak met echo te dompelen. Met drie gitaristen bestaat al snel het risico van een dichtgesmeerd geluid, maar daar trapt dit vijftal niet in. Sterker nog, de uitgebalanceerde geluidsmix klinkt live een stuk helderder dan op de lofi-opgenomen plaat. Een hoofdrol is weggelegd voor de fraaie (12-snarige) jangle gitaarpartijen van gitarist Zak Olsen. Het songmateriaal vertoont in de loop van de set wat eenvormigheid, maar het enthousiasme en spelplezier houden het publiek bij de les.
Australië is sinds jaar en dag een land van fijne underground gitaarbandjes. Slechts weinigen durven of kunnen de oversteek naar Europa maken, en blijven hier dan ook relatief onbekend. The Frowning Clouds durfden de stap wel aan, en zijn daarmee hopelijk een voorbeeld voor Woollen Kits, Twerps, Royal Headache of Bitch Prefect, om er maar eens een paar te noemen.
Meer foto's van dit concert via Flickr.
