Toegegeven, het is even schrikken wanneer Ryan Sambol van de Strange Boys begint te zingen. Hij doet z´n uiterste best om even snerend en desperaat over te komen als de voorbeelden die hij ongetwijfeld van de Pebbles verzamelplaten van z´n ouders heeft gehaald. Toch blijft ´t afgeknepen stemgeluid vooral klinken als Donald Duck die Roky Erickson nadoet.
Maar alles went, en al gauw hoor je op de debuutplaat The Strange Boys and girls club vooral de ontembare gedrevenheid van deze jonkies. Dit is garagerock op z´n elementairst, rammelend zoals Velvet Underground dat bijvoorbeeld deed op Live at Max´s Kansas City (en hoor ik daar even Lonesome Cowboy Bill voorbijkomen?), verbeten, urgent en van een tijdloze pracht. De gitaren snerpen, wringen, lijken af en toe de bocht uit te vliegen, maar Moe Tuckerritmes houden de boel even simpel als doeltreffend bij elkaar. Deze jongens snappen bovendien dat eenvoud niet te lang mag duren, de meeste nummers klokken dan ook tussen de één en twee minuten.
Het is voorjaar, de zon schijnt, en met de Strange Boys op m´n I-pod is ´t leven even helemaal volmaakt.
