same procedure

Omdat het oudjaar is, same procedure as every year!

Fijne jaarwisseling en een gezond en voorspoedig 2010!!

Alex Chilton - Big Star

Via Facebook werd ik gewezen op dit al wat oudere maar erg mooi geschreven verhaal over Alex Chilton op de site van Chuck Prophet. (luister trouwens ook eens naar diens fijne nieuwe plaat Let Freedom Ring!)

Alex Chilton, Rock Hard:


Mooiste reissue van afgelopen jaar is zonder twijfel de fraaie Big Star box Keep an Eye on the Sky met onder meer deze kippevelversie van You and your sister:



Vond dit filmpje van Alex Chilton met Yo La Tengo:




Keep an Eye on the Sky

Vic Chesnutt is dood...

(Foto: Jem Cohen-Constellation Records)

what he left here is the sound of a life that pushed against its constraints, as all lives should. It's the sound of someone on fire. It makes this planet better. (Kristin Hersh)

meer hier.

Atoomjukebox

Goed nieuws voor iedereen die ook zo flauw wordt van al die vervelende top2000-liedjes, en voor hen die goede herinneringen hebben aan legendarische VPRO-radioprogramma´s als Heartlands, Stompin´ en Toga Party: Stoffer en Bentz zijn terug!

In ieder geval de twee weken rond kerst en oud en nieuw wanneer zij op Radio 6 hun zelf samengestelde top 500 draaien, de atoomjukebox, gewoon in willekeurige volgorde. De liefhebber weet dan al genoeg; Bunker Hill in plaats van de Eagles, Teenage kicks vervangt Bohemian rapsody, en Elmore James doet ons ernaar verlangen nooit meer naar Paradise by the dashboardlight te hoeven luisteren. Paniekblues dus, en garagetrash natuurlijk, southernsoulballads niet te vergeten, desolate singersongwriters, tearjerkende country, vuige punk en heel veel fijne doo-wop. En dat alles op volstrekt onnavolgbare wijze aan elkaar gepraat door Roel Bentz van der Berg. Leo Blokhuis, eat your heart out!

Van maandag 21 december t/m vrijdag 1 januari, elke werkdag tussen 19.00 en 22.00 uur bij de Avonden op Radio 6, natuurlijk ook online te beluisteren. Meer info hier.

Update na één dag luisteren: inderdaad geweldig, hier is de lijst van de eerste avond na te lezen

En hier één van de nummers uit die eerste uitzending:

Top 2009

Heb een tijd niets geplaatst hier, één van mijn goeie voornemens voor 2010 is om dat toch wat vaker te gaan doen.

Dit is, nog in 2009, een eerste aanzet daartoe. Te beginnen met een lijstje favoriete platen van het afgelopen jaar. Een beetje muziekliefhebber stelt er eentje samen, en niets is leuker dan te neuzen in lijstjes van anderen, op zoek naar die ene geweldige plaat die je gemist hebt.

Voor wat het waard is:
01. the Strange boys - And girls club
02. the Pains of being pure at heart - The pains of being pure at heart
03. Girls - Album
04. Yo la tengo - Popular songs
05. Noah and the whale - The first day of spring
06. Real estate - Real estate
07. Casiotone for the painfully alone - Vs. children
08. Staff benda bilili - Tres tres fort
09. Kurt Vile - Childish prodigy
10. Wilco - Wilco (the album)

Bubbling under: De Staat, Soulsavers, Dinosaur Jr., Brimstone Howl, the Horrors, Micah P. Hinson, Built to spill, Deer tick, the Madd, the Hex dispensers, Bombay bicycle club, Moss, Arctic monkeys, Eels, Local Natives, the Maccabees, Pants yell!, Wavves, Anne Soldaat

Snap ik niks van: Grizzly bear, XX, Animal collective, White denim...

Lijstjestijd!

De zomer is voorbij, het einde van het jaar nadert met rasse schreden, en daarmee ook het einde van het eerste decennium van deze eeuw. Voor de muziekliefhebber breken er hoogtijdagen aan, want traditiegetrouw betekent het vallen van de bladeren het begin van de lijstjestijd. (en voor wie het belang van muzieklijstjes niet op z´n waarde weet te schatten, lees Nick Hornby´s High Fidelity).

Indie-muziekblog Pitchfork presenteerde vorige week een lijst met de beste tweehonderd platen van de jaren ´00, Volkskrantredacteur Gijsbert Kamer volgde op zijn weblog, met een stroom aan reacties tot gevolg. eindlijstjes zijn per definitie subjectief en daarmee discutabel, en discussiëren over welke platen wel of niet op een lijst thuishoren doen de bloglezers dan ook met verve.

Terugkijkend kan ik niet zo snel bedenken met welke muziekstroming deze eerste tien jaar van de 21ste eeuw in verband gaat worden verwacht. Waren de jaren ´70 disco en punk, de jaren ´80 indie en hiphop en de jaren ´90 grunge en dance, het afgelopen decennium stond vooral in het teken van de wijze waarop muziek gedistribueerd werd. Napster, Kazaa, Limewire, bittorrent, I-tunes, Myspace en Youtube, muziek was nog nooit zo gemakkelijk verkrijgbaar en verspreidbaar. Platenzaken verdwenen en werden vervangen door online-muziekdiensten, en, veel revolutionairder, artiesten zijn niet meer afhankelijk van platenmaatschappijen maar kunnen zich rechtstreeks aan potentiële fans presenteren.

Deze ontwikkeling lijkt met name de laatste jaren z´n vruchten af te werpen, want sinds begin jaren tachtig is er niet zo´n enorm aanbod geweest aan jonge, frisse bandjes. Toen waren het de onafhankelijke platenmaatschappijen die, in de geest van de uit de punk afkomstige Do It Yourself mentaliteit, als paddenstoelen uit de grond schoten. Daarmee gaven zij een enorme impuls aan de alternatievere muziekgenres die door de grote maatschappijen overgeslagen werden. Nu biedt het internet diezelfde mogelijkheid. Met een paar muisklikken is er momenteel een schat aan nieuwe muziek te ontdekken. Natuurlijk zit er veel kaf tussen het koren, is niet alles even relevant, urgent of gewoon goed. Maar tegelijkertijd levert een zoektocht de nodige leuke, verrassende ontdekkingen op.

In mijn persoonlijke lijstje over de jaren ´00 (hoe spreek je die jaren eigenlijk uit?) is die trend voor mezelf waarneembaar. Waren in het begin van het decennium vooral ´oude helden´ als Steve Wynn, Yo La Tengo, Slobberbone en Wilco die mijn aandacht vroegen, The Strokes en Arctic Monkeys waren de eerste bands die ik echt via internet leerde kennen, en de meer recente platen in mijn lijst komen vooral van nieuwe ontdekkingen als Chrystal Stilts, Deerhunter, Laura Marling en Strange Boys.

Zonder m'n platenkast nou direct helemaal uit te pluizen zijn dit de platen die in eerste instantie bij mij opkomen, in willekeurige volgorde:

Steve Wynn – Here come the Miracles (Meesterlijke plaat van oude held)
Strange Boys – And girls club (Simplisme ten top, meestgedraaid dit jaar, en nog steeds niet versleten)
The Strokes – Is this it (Klassieke NY-rock, eindeloos houdbaar)
Wilco – A ghost is born (Weerbarstiger, tegendraadser dan het veelbejubelde Yankee Hotel Foxtrot, maar daardoor ook spannender)
Arctic Monkeys – Whatever people say I am, that´s what I´m not (Hoezo overschat?)
Art Brut – Bang bang rock & roll (Opwindend, relativerend, soms werkt humor in popmuziek)
The Shins – Chutes too narrow (Alleen al een vermelding waard dankzij Saint Simon, maar ook de andere liedjes horen bijna allemaal thuis in de categorie perfecte popsongs)
Yo La Tengo – And then nothing turned itself inside-out (Meeslepende plaat van oude helden)
Crystal Stilts – Alight of night (Crisismuziek voor crisisjaren, boordevol jaren tachtig invloeden, van Clean tot Joy Division, behoorlijk verslavend)
Deerhunter – Microcastle / Weird era (Spannende psychedelische gitaarrock anno nu)
Queens of the stone Age – Songs for the deaf (Hard, strak, perfecte snelwegmuziek)
Rokia Traore – Tchamantche (Afrikaanse soul/jazz, niet voor puristen, wel heel erg mooi)
Ryan Adams – Hearbreaker (Jammer dat de belofte nooit verder is waargemaakt)
Laura Marling – Alas, I cannot Swim (Britse Folk anno nu, sterke songs, betoverende stem)
Tinariwen – Aman Iman: Water is life (hypnotiserend, hallucinerend)
Slobberbone – Everything you thought was right was wrong today (Elementaire rootsrock, perfecte songs, urgent en gedreven uitgevoerd)

Vu Cumprà

Ze komen voor het grootste deel uit Senegal, sjouwen door de Italiaanse binnensteden en over de hete stranden met hun handelswaar bestaand uit nepmerkartikelen en andere goedkope snuisterijern: de zogenoemde Vu Cumprà, een verbastering van de Italiaanse uitdrukking voor ´wilt u iets kopen?´.




Zijn ze lastig? Zijn ze zielig? Allebei een beetje?
Hier een lezenswaardig verhaal over de achtergronden van deze vluchtelingen.



Deze foto´s maakte ik op het strand van Vada, Toscane.

mannen-met-baarden-muziek

Was de Britse muziek (gehyped of niet) de laatste jaren toonaangevend, nu de echte opvolgers van Frans Ferdinand en the Arctic Monkeys zich niet aandienen, lijkt de slinger weer de andere kant van de oceaan op te slaan.

Vorig jaar was daar opeens het debuutalbum Fleet Foxes. Gevoelige muziek van gevoelige mannen met baarden, perfect meerstemmig gezongen, de wortels diep verzonken in de Amerikaanse folktraditie. Met in hun kielzog Bon Iver en in mindere mate Blitzen Trapper en the Dodo´s kon je voorzichtig spreken van een kleine neo-folk-revival.

in 2009 lijkt Veckatimest, het nieuwe album van Grizzly Bear, de rol van die Fleet Foxes over te gaan nemen. Natuurlijk, er zijn verschillen. Want hoewel de naam anders doet vermoeden, de mannen van GB dragen geen baarden, en de muziek is minder pastoraal, grootsteedser dan die van Fleet Foxes. En Veckatimest is niet de debuutplaat van dit viertal uit Brooklyn. Eerder verschenen al twee albums die vooral op internet in de bloggerswereld op een warm onthaal mochten rekenen. Dit keer lijkt de reguliere media deze ´achterstand´ in te willen halen. Vijfsterrenrecensies vliegen je om de oren, ieder zichzelf respecterend tijdschrift heeft een interview met de aanstormende grootheden, en ze gelden als geheimtip voor het komende Lowlands festival. Niet te missen, dus....

Hoewel ik graag opensta voor (muzikale) nieuwlichterijen moet ik bij al de hierbovengenoemde nieuwe Amerikanen toch even passen. Ja, het is knap gemaakt, loepzuiver, het songmateriaal deugt, tot zover niets aan de hand, zou je zeggen. Maar het raakt niet, ´t roept bij mij geen emoties op, het laat onberoerd. Ik ben de beroerdste niet, en wil er echt mijn best voor doen, dus heb Veckatimest meermalen beluisterd, maar net als bij Fleet Foxes en Bon Iver keek ik ook nu tevergeefs naar m´n armen; het kippenvel bleef uit, de haartjes gingen niet overeind staan. Ik kreeg geen neiging om wild te gaan dansen, greep niet naar m´n luchtgitaar, noch welde er een brok in de keel op. Er gebeurde kortom helemaal niets, buiten het feit dat ik heel verstandelijk vaststelde hoe razend knap het gemaakt was.

Radiohead nam Grizzly Bear afgelopen jaar mee op sleeptouw, zo las ik, en dat maakt voor mezelf meer duidelijk. Want ook deze band heb ik eigenlijk nooit echt tot mij kunnen nemen. Want ook dat is razendintellectueel gemaakte muziek, waaraan wat mij betreft maar één aspect ontbreekt: de ziel. Om dit te overwinnen is ooit Punk uitgevonden, de oervorm van rock ´n roll vele malen simpeler, vele malen doeltreffender.

Als je de muzikale tijdsgeest even niet helemaal lijkt te volgen is er gelukkig altijd nog het verleden waaruit valt te putten. Het hier al eerder genoemde Pains of being pure at Heart, een alleraardigst Amerikaans bandje dat vooral teruggrijpt op Britse alternatieve muziek uit de jaren tachtig, is er niet vies van om in interviews die invloeden te pas en te onpas te noemen. En dat is erg aardig, want daarmee is een greep in de (digitale én analoge) platenkast zo gemaakt. En zo zijn het momenteel naast die plaat van "the pains" vooral The Pastels, The Jesus and Mary Chain, The Field Mice, Josef K, the Vaselines, the Bristols, the Wedding Present en My Bloody Valentine die mijn I-pod vullen, naast Amerikaanse melodieuze herriemakers uit diezelfde tijd als Hüsker Dü, Throwing Muses, the Replacements, en heb ik dankzij het hier eveneens eerder genoemde Crystal Stilts de hele Nieuwzeelandse Flying Nun scene herontdekt (waarover binnenkort meer...)

Dan is er ook altijd nog Sonic Youth, dat deze week haar zestiende album uitbracht, en laat zien hoe je waardig oud kunt worden als rockmuzikant, zonder je tanden en je wilde haren te verliezen of concessies te moeten doen. En wanneer je vervolgens leest dat Yo La Tengo binnenkort in het BIM-huis in Amsterdam speelt, akoestisch nog wel, ach, dan weet je dat je zo af en toe wel eens een hype aan je voorbij mag laten gaan...

Pielen in Photoshop

Soms heb je foto´s waarvan je direct weet dat het raak is. Die open je, misschien geef je ze wat contrast of verscherping mee, maar verder hebben ze geen behandeling nodig.

Van een helaas groter deel weet ik dat ´t hoe dan ook niks wordt, hoeveel tijd en aandacht je ze ook geeft. Een slecht beeld, daar kun je zelfs in de wondermasjien die Photoshop heet geen goede plaat van maken. En dan zijn er platen die op zich wel aardig zijn, maar waarvan je beseft dat ze nog wel wat extra´s kunnen gebruiken. Die open je ze in Photoshop, je begint wat te pielen met kleuren, contrasten, zonder duidelijk idee welke kant het op moet gaan. Vaak leidt dat dan ook tot helemaal niets, met als gevolg dat dergelijke foto´s ongekeken in het digitale archief blijven zitten.

Die foto´s hebben vaak wat bedenktijd nodig. Dit zijn daarvan drie voorbeelden. Op dezelfde plek genomen, en met alledrie ben ik meerdere keren aan het werk geweest zonder bevredigende uitkomst. Maar opeens, bij poging nummer zoveel, had ik eindelijk het gevoel dat ´t bijzonder was. Stoeiend met curven, contrasten, penselen, een textuurlaag, het leidde uiteindelijk tot dit resultaat.

The Wire

Een Amerikaanse politieserie, maar dan anders. Geen bad guys vs. good guys, waarbij de laatste altijd winnen. Geen spannende achtervolgingen, geen politie die iedere misdaad oplost, geen agenten als onkreukbare crimefighters, geen criminelen die aan het eind hun "verdiende loon" krijgen.

Eigenlijk is The Wire dan ook niet zozeer een politieserie, maar veeleer een sociaal drama, zich afspelend in de onder- en bovenwereld van de Amerikaanse havenstad Baltimore, en deze lijken nogal eens in elkaar over te lopen. De serie is haast on-Amerikaans rauw gefilmd, op een wijze die doet denken aan het sociaal realisme dat Ken Loach-films.

Oh ja, George Pelecanos is één van de scriptschrijvers, en president Obama noemde The Wire zijn favoriete tv-serie; als dat geen aanbevelingen zijn! Helaas wisten deze de Nederlandse omroepbazen niet te overtuigen, tot nu toe is er geen zendgemachtigde die het heeft aangedurft om deze serie te programmeren. Vandaag las ik echter dat de kleine kabelzender 13th Street ´m nu toch gaat uitzenden, maar ja, dan moet je kabelboer deze wel aanbieden. Gelukkig zijn er tegenwoordig DVD-boxen...

Een bijbehorend muziekweetje: De soundtrack van The Wire is gebaseerd op Way Down in the Hole van de Tom Waits plaat Franks Wild Years uit 1987. Voor iedere Wire-reeks heeft het nummer een andere uitvoerende: The Blind Boys of Alabama, Tom Waits zelf, The Neville Brothers, "DoMaJe" en Steve Earle.

Hier een trailer:

The Strange Boys

Toegegeven, het is even schrikken wanneer Ryan Sambol van de Strange Boys begint te zingen. Hij doet z´n uiterste best om even snerend en desperaat over te komen als de voorbeelden die hij ongetwijfeld van de Pebbles verzamelplaten van z´n ouders heeft gehaald. Toch blijft ´t afgeknepen stemgeluid vooral klinken als Donald Duck die Roky Erickson nadoet.

Maar alles went, en al gauw hoor je op de debuutplaat The Strange Boys and girls club vooral de ontembare gedrevenheid van deze jonkies. Dit is garagerock op z´n elementairst, rammelend zoals Velvet Underground dat bijvoorbeeld deed op Live at Max´s Kansas City (en hoor ik daar even Lonesome Cowboy Bill voorbijkomen?), verbeten, urgent en van een tijdloze pracht. De gitaren snerpen, wringen, lijken af en toe de bocht uit te vliegen, maar Moe Tuckerritmes houden de boel even simpel als doeltreffend bij elkaar. Deze jongens snappen bovendien dat eenvoud niet te lang mag duren, de meeste nummers klokken dan ook tussen de één en twee minuten.
Het is voorjaar, de zon schijnt, en met de Strange Boys op m´n I-pod is ´t leven even helemaal volmaakt.

Straatfotografie

Met mijn fotografie zwalk ik nog van links naar rechts. Architectuur, abstract, mensen, dingen, bewerkt, onbewerkt... Ik probeer kortom van alles, ben behoorlijk stijlonvast.

Een richtingdie me wel heel erg aanspreekt is de straatfotografie. Het is de kunst om het dagelijkse leven in de openbare ruimte in beeld te brengen, bij voorkeur zonder opgemerkt te worden. Immers, wanneer mensen in de gaten krijgen dat ze gefotografeerd worden ben je opeens de spontane situaties kwijt. Vaak moet je dus in een fractie van een seconde je compositie bepalen, scherpstellen en belichten, en daarbij hopen dat er niemand hinderlijk door je beeld komt sjouwen. Verstorende omgevingsfactoren zijn dan ook niet altijd uit te sluiten.

Vervolgens zou het dan ook nog mooi zijn wanneer de kijker uit zó´n foto een verhaal kunt halen, waardoor het net iets meer wordt dan een snapshot.



Hierbij een kleine selectie van recent door mij gemaakte straattaferelen en straatportretten. Klik op de foto voor een vergroting.

Nico Ouburg is iemand die al veel verder is in deze tak van fotografie. Kijk eens op zijn site voor veel meer aansprekende voorbeelden.

Deerhunter Atlas Sound

the time i spent with nico
disolves my heart and we go
walking down a beach
in the dawn
i know that this can't last too long

Nico is natuurlijk de zangeres van de Velvet Underground. Bovenstaande regels komen uit een ode aan haar door de band Atlas Sound, en dat is een gelegenheidsproject van zanger/multi-instrumentalist Bradford Cox, voorman van de Amerikaanse band Deerhunter. Hun CD Microcastle/Weird Era Cont. was één van mijn favoriete platen van 2008.

Naast dat drukke muzikantenbestaan weet Cox ook nog tijd in te ruimen om een weblog bij te houden. En ´t mooiste daarvan is, op dat blog biedt hij met enige regelmaat de mogelijkheid demo´s, live-opnames en dergelijke van zijn band ter download aan, helemaal gratis en voor niets... Ook het nummer The time I spent with Nico is er te vinden. Hieronder kun je het beluisteren, wil je ´m downloaden, ga dan even naar het blog van Cox (linkje staat in mijn favoriete bloglijstje)

ter beeldbepaling een stukje tekst van wikipedia: Deerhunter is an American five-piece group originating from Atlanta, Georgia. The band have described themselves as "ambient punk," though they incorporate a wide range of genres, including noise rock, art rock, ambient, and post-punk. Lead singer Bradford Cox has cited many musical influences that contribute to Deerhunter's sound, some of which include The Clean, The Fall, The Flying Lizards, Kompakt records, The Birthday Party, The Bad Seeds, and Liars. However, if their influences had to be "narrowed down", Cox would note their "defining influences" as Echo & The Bunnymen, Brian Eno, David Bowie and My Bloody Valentine.

Dos Trovadores

Zaterdagavond zagen we in een matig gevuld Muziekcentrum in Enschede Raymond van het Groenewoud zijn krachten bundelen met de Portugese (in Nederland wonende) zanger Fernando Lameirinhas.

Begeleid door accordeon/bandoleon en contrabas brachten zij liedjes van hen beide. Een wat ongewone combinatie, zou je denken, maar de mengeling van Zuid-Europese weemoed en melancholie en de Vlaamse relativering en zachtmoedigheid vulden elkaar wonderlijk mooi aan. Vroeg hoogtepunt in het programma was een intense versie van Raymonds bittercynische lied Wat een fijne dag, dat zelden wranger zal hebben geklonken. Daartegenover stonden het oh zo leuke niemendalletje Intimiteit en het vrolijke liefdeslied Keineig verliefd op haar. Een ode van Lameirinhas aan zijn voormalige Portugese woonplaats, de havenstad Viana di Castela ging naadloos over in Van Het Groenewouds Lied van de zee, net zo´n mooi klein, ingetogen lied als het daaropvolgende Het wonder voorbij. Lameirinhas maakte indruk met het verstilde liedjes als Poëta en Bonito, en toonde zich bovendien de muzikale leider van het viertal.

Raymond van het Groenewoud bewijst keer op keer dat hij op eenzame hoogte staat schrijver van Nederlandstalige liedteksten. Of dat voor Lameirinhas in het Portugees ook geldt, durf ik niet te zeggen, maar zijn stem en interpretaties zijn indrukwekkend. De troubadours sleepten hun publiek langs een scala aan emoties, een brok in de keel werd weggeslikt met een relativerende lach, stille kippevelmomenten wisselden af met vrolijk meezingen. Dos Tovadores bleek een vroeg hoogtepunt van het concertjaar 2009, Van het Groenewoud en Lameirinhas tonen met dit programma aan hoe eenvoudig muziek over culturele grenzen heen kan reiken.

Some Kinda Itch

Natuurlijk mag de titelsong van dit Blog niet ontbreken. Luister en huiver!!:




Dream Syndicate - Some kinda itch (1982)

George Pelecanos

Afgelopen week ademloos King Suckerman van George Pelecanos uitgelezen! Niet alleen een ontzettend sterk misdaadboek, maar vooral ook een prachtige, grimmige sfeertekening van Washington in het midden van de jaren zeventig. En dan hebben we het niet over het van het Witte Huis, de senaat, de wereldpers, maar over de wijken waar de Amerikaanse politici destijds, en nu waarschijnlijk nog steeds niet zonder beveiliging durfden te komen. Het verhaal draait om twee mannen, twintigers, die met vallen en opstaan een bestaan hebben opgebouwd. Dimitri Karras, van Griekse oorsprong, leeft van de verkoop van softdrugs, zijn zwarte vriend Marcus Clay, een Vietnamveteraan, runt een platenzaak. Wanneer er bij een drugsdeal het nodige misgaat, komen zij onder vuur te liggen van een nietsonziende crimineel.

Het verhaal onrolt zich niet als een traditionele whodunnit, maar bouwt fraai op naar een onvermijdelijke afrekening. Sterk zijn de dialogen, even sterk de sfeerbeschrijvingen. Pelecanos groeide zelf op in de buurten waarover hij schrijft, en maakt daarnaast dankbaar gebruik van een haast encyclopedische muziekkennis. Hij laat zijn personages maar wat graag ruziën over het feit of Jimi Hendrix nu onder Soul of Rock hoort te staan. Naast drugs is muziek alomtegenwoordig in het Washington van de jaren zeventig. Iconen als Captain Beefheart en Steely Dan komen voorbij, maar vooral ook veel zwarte soul en funk van onder meer O´Jays, Graham Central Station, Parliament en the Isley Brothers. Vrolijk maken doet het boek beslist niet, want ondanks het feit dat Clay en Karras lichamelijk ongeschonden uit de strijd komen, is maar de vraag of je dit ook daadwerkelijk een happy end kunt noemen.

"Pelecanos does what few, if any, American writers do: He tells the truth. Twain told the truth; Faulkner toyed with the truth; Hemingway told his version of the truth and Chandler certainly told a cold, cynical truth. Pelecanos' truth is from deep in the heart, from places where red blood cells know more than all the sweet, heady words truth usually hides behind."
—Chicago Sun-Times

Made in Brooklyn

Brooklyn, New York, is een broedplaats voor leuke nieuwe bandjes die hun inspiratiebronnen vooral halen uit de Britse en Amerikaanse wave van de jaren tachtig en begin jaren negentig. Vorig jaar waren de debuutplaten van Vampire Weekend en Vivian Girls al plezierige verrassingen, recentelijk brachten The Pains of being pure at Heart en Crystal Stilts hun eerste langspelers uit, van beide bands was eerder al een EP verschenen. TPOBPAH is duidelijk geïnspireerd door bands als Jesus and Mary Chain, The Pastels en het tegenwoordige weer bijzonder hippe My bloody Valentine. Originaliteit is beslist niet het sterkste punt, maar wat de plaat toch bijzonder aangenaam maakt zijn de over het algemeen sterke songs, uptempo en melodieus, met meer popkenmerken dan hun zwaarmoediger inspiratiebronnen. Liedjes om verliefd op te worden, die naar voorjaar geuren, gespeend van enige pretentie, maar wel heel erg lekker...






Crystal Stilts tapt op de CD Alight of Night uit een beduidend minder vrolijk vaatje, maar hun muziek is des te intrigerender. De plaat werd geproduceerd door Hamish Kilgour, jawel, de man die samen met broer David de Nieuwzeelandse band The Clean oprichtte, en dat is te horen aan de sound van deze plaat. De jaren tachtig Flying Nunsound van Clean, Chills en Straitjacket Fits is nooit ver weg, en dat deze bands op hun beurt weer beïnvloed waren door Velvet Underground, is dan ook hier terug te horen. maar ook Crystal Stilts epigonisme wordt gered door de sterke songs, minder melodieus en upempo dan bij TPOBPAH, eerder somber, dreigend, zoals ooit ook Joy Division klonk. De perfecte soundtrack voor een wereld in (krediet)crisis?

Over Some kinda Itch

De naam: ontleend aan een nummer van de debuut-ep van Dream Syndicate...


Het kriebelt, inspireert, maakt je onrustig, vrolijk of juist triest, irriteert misschien, of daagt uit; hoe dan ook, het doet wat met je. Muziek, boeken, films, foto´s, tv-programma´s, websites of personen die dat effect weten te bereiken wil ik via dit blog onder de aandacht brengen. En natuurlijk vind ik het leuk zo af en toe wat van m´n eigen werk te laten zien of lezen.

Berlijn

Afgelopen december waren we een paar dagen in Berlijn, een heerlijke stad om te fotograferen. Hierbij een kleine impressie van mijn foto´s...