Parquet Courts, the ultimate feedback

The Ultimate Feedback is de titel van vroege Dream Syndicate-bootleg, ook is het een puike omschrijving voor de woeste gitaarstormen die the Parquet Courts over hun publiek uitstorten.

Een samenvatting van wat veertig jaar gitaarmuziek heeft opgeleverd, maar zo vitaal, energiek en met urgentie gespeeld dat het lijkt of de New Yorkers het wiel ter plekke uitvinden. Denk aan VU, denk aan al je andere favoriete gitaarbandjes: Television, Modern Lovers, Dream Syndicate, Feelies, Wire, Yo La Tengo, the Fall, Pavement. Afsluiter Stoned en Starving dreigt in de live-versie net zo’n illustere klassieker te worden als Sister Ray, Marquee Moon en John Coltrane Stereo Blues. Topband!

The Frowning Clouds live @ the Crow Bar, Groningen

Ze zijn tragisch onhip, The Frowning Clouds uit Geelong, Australië, maar dat maakt ze juist zo charmant. Afgelopen zondag speelden ze in de Groningse Crow Bar een bevlogen set sixties-garagepunk.



Op plaat (elpee Listen Closelier en een handvol singles) klinken ze vooral als jonge Stones, Kinks, Them of één van de talloze garagebandjes uit de jaren zestig zoals die op series als Pebbles en Back to the grave zijn verzameld. Zo is de enige sixtiescover op Listen Closelier, Do Like Me van the Uncalled For, te vinden op Pebbles Volume 8. Waar andere sixties-adepten als Jacco Gardner of the Allah-Las meer de baroque-pop en folkrockkant verkennen, en die genres keurig binnen de lijntjes inkleuren, blijven the Frowning Clouds trouw aan een rauwer garagepunk-geluid. Een sound die weliswaar ook ooit werd gedefinieerd in de jaren zestig, maar zo vaak is herontdekt dat de stijl inmiddels als tijdloos kan worden beschouwd.



Live voegen ze daar een fijne portie psychedelica aan toe, onder meer door de vocalen in een flinke bak met echo te dompelen. Met drie gitaristen bestaat al snel het risico van een dichtgesmeerd geluid, maar daar trapt dit vijftal niet in. Sterker nog, de uitgebalanceerde geluidsmix klinkt live een stuk helderder dan op de lofi-opgenomen plaat. Een hoofdrol is weggelegd voor de fraaie (12-snarige) jangle gitaarpartijen van gitarist Zak Olsen. Het songmateriaal vertoont in de loop van de set wat eenvormigheid, maar het enthousiasme en spelplezier houden het publiek bij de les.



Australië is sinds jaar en dag een land van fijne underground gitaarbandjes. Slechts weinigen durven of kunnen de oversteek naar Europa maken, en blijven hier dan ook relatief onbekend. The Frowning Clouds durfden de stap wel aan, en zijn daarmee hopelijk een voorbeeld voor Woollen Kits, Twerps, Royal Headache of Bitch Prefect, om er maar eens een paar te noemen.



Meer foto's van dit concert via Flickr.

Top 2012

Een echte topplaat, zoals vorig jaar die van Twerps, was er wat mij betreft niet. Daarom in tamelijk willekeurige volgorde de platen waarnaar ik het afgelopen jaar met het meeste plezier heb geluisterd:

The Babies - Our house on the hill
DIVV - Oshin
Gentleman Jesse - Leaving Atlanta
Polica - Give you the ghost
Ty Segall - Twins
Woollen Kits - Four girls
Patti Smith - Banga
The Walkmen - Heaven
Bitch Prefect - Big time
Sic Alps - S/T

Maar het echte muzikale hoogtepunt van 2012 was natuurlijk geen plaat, maar het fenomenabele reünieconcert van The Dream Syndicate in El Sol, Madrid. Kijk hieronder en oordeel zelf.
En ze komen terug in 2013!

Top 2011

1. Twerps – Twerps
2. Wilco – The whole love
3. Bombino – Agadez
4. Crystal Stilts – In love with oblivion
5. Jessica Lea Mayfield – Tell me
6. Real Estate – Days
7. Strange Boys – Live music
8. Royal Headache – Royal headache
9. Girls – Father, son, holy ghost
10. Arctic Monkeys – Suck it and see

Dé plaat van het jaar: dat moet toch een groots en meeslepend meesterwerk zijn,eentje waar de ambitie vanaf spat, gemaakt door artiesten die het experiment niet schuwen, nieuwe wegen durven in te slaan. Een plaat die aankomt als een mokerslag, die het popmuzikale landschap compleet op z’n kop zet en nog jarenlang nasiddert in de vorm van talloze navolgers die natuurlijk bij lange na het niveau van hun voorbeeld niet halen.

Dat alles is mijn favoriete plaat van 2011 niet. Sterker nog, het album waarnaar ik dit jaar met het meeste plezier luisterde, staat zelf bol van duidelijk hoorbare invloeden. De Australische band Twerps heeft voor haar titelloze tweede plaat overduidelijk de mosterd gehaald uit de alternatieve pop van de jaren ’80, en dan vooral de muziek die in die jaren werd uitgebracht op het Nieuw-Zeelandse Flying Nun label. Maar denk ook aan Tom Verlaine, een hele vroege R.E.M. of de eerste platen van mede Aussies the Go-Betweens.

Dat betekent dat Twerps grossiert in kleine liedjes met kop en staart waarin de melodie centraal staat. Gitaren cirkelen daar meerdere lagen omheen, wringen zich er soms tussendoor of gaan er tegenin. Dit zorgt voor genoeg tegendraadsheid om het geheel spannend en niet te vrijblijvend te houden. Daarnaast spreekt er uit de muziek een speelsheid die naïef aandoet, maar tegelijkertijd ook een urgentie die maakt dat al die invloeden geen moment storen. Twerps toont aan dat in de beste popmuziek eenvoud geen zwakte, maar een kracht is, en weet de luisteraar tegelijkertijd blij te maken en te ontroeren.



En dan de teleurstelling: De cd schijnt in Europa vreselijk moeilijk leverbaar te zijn. Heb ‘m al weken in bestelling staan bij Elpee Groningen, en als zelfs zij er niet aan kunnen komen, reken maar dat-ie echt nergens in Nederland te vinden is. Moet het dus nog steeds doen met de downloadversie.

Ook verderop in mijn lijst bandjes die hun invloeden uit de jaren tachtig halen, denk aan Crystal Stilts en Real Estate. Girls is een band waarvoor het woord eclectisch lijkt te zijn uitgevonden. Hun plaat bevat een heel palet aan stijlen, met als overkoepelend kenmerk dat ieder liedje op zich een pareltje is. Strange Boys verbreden hun aanvankelijk nogal rudimentaire garagerock met nog meer blues, soul en folkinvloeden. Daar moest ik wel even aan wennen, maar ben uiteindelijk toch om, want de liedjes zijn opnieuw van uitzonderlijke klasse. Jessica Lea Mayfield, een protegé van Black Keys-man Dan Auerbach, en maakt bedwelmende southern country-noir.


Strange Boys - Doueh

Bombino is de nieuwe gitaarkroonprins uit Afrika. Royal Headache maakt fantastische garagepunk met soulinvloeden (ik blijf maar aan the Saints denken), Arctic Monkeys doen nog steeds niet aan een sell-out en maakten opnieuw een tamelijk intelligente gitaarrockplaat. Wilco tenslotte, is buitencategorie, deze hele eeuw al op constant hoog niveau, een band die spannend blijft.


Royal Headache - Psychotic Episode

Mooiste compilatie: Bambara Mystic Soul – The raw sound of Burkina Faso 1974-1979

African Scream Contest blijft m'n favoriete Analog Africa-release, maar deze komt dicht in de buurt. Wat blijkt er toch een hoop obscure muziek in al die Afrikaanse studiootjes rond te slingeren, en wat hebben de mensen van Analog Africa toch een fijne neus voor dit soort pareltjes.


Orchestre CVD - Rog Mik Africa

Vaclav Havel, Charta '77 en The Velvet Underground

Vandaag overleed Vaclav Havel, groot Europeaan, schrijver, mensenrechtenactivist en één van de grondleggers van de val van het communisme, eind jaren tachtig.






Al in 1977 startte Havel met andere Tjechoslowaakse intellectuelen de
mensenrechtenbeweging Charta '77. Belangrijkste reden voor de oprichting was de arrestatie van enkele leden van de band Plastic People of the Universe. Deze Tjechoslowaakse band begon in 1968, vlak na de Praagse Lente en was zwaar beïnvloed door The Velvet Underground. Aanvankelijk speelde de band dan ook voornamelijk covers van The VU, Frank Zappa en The Fugs.

In 1974 verscheen hun eerste elpee, Egon Bondy's Happy Hearts Club Banned. Door het communistische regime werd de band beschuldigd van 'georganiseerde verstoring van de vrede.' Tot de val van het communisme opereerde Plastic People of the Universe voornamelijk ondergronds.

In het boek Between Thoughts and Expression, Selected Lyrics of Lou Reed is een interview opgenomen dat Reed met Havel had, waarin de voormalige Tjechische president vertelt over de rol van muziek bij de ontwikkelingen in zijn land: 'I mean to say that music, underground music, in particular one record by a band The Velvet Underground, played a rather significant role in the developement in our country.'

The Cramps Live at Napa State Mental Hospital

"Somebody told me you people are crazy! But I’m not so sure about that; you seem to be all right to me.” Zien is geloven: The Cramps die optreden in een psychiatrische inrichting, Napa State Mental Hospital in Californië.





Je kunt je afvragen wie dit bedacht heeft en waarom. En vooral, wie heeft in hemelsnaam de band toestemming gegeven om hier op een podium te gaan staan? Goddank is het concert vastgelegd door een camera. En wat we zien is een Cramps optreden volgens het boekje. Lux Interior die over het podium raast, als een madman, inderdaad. Poison Ivy, Nick Knox en Byron Gregory zijn onverstoorbaar cool als ze altijd waren. En het publiek, dat gaat uit z'n dak, springt, danst, bestormt het podium om een stukje mee te zingen. Precies zoals dat hoorde.

En Johnny Cash dacht dat een gevangenis een bijzondere plek was om te spelen...

The Cramps Live at Napa State Mental Hospital....Nuff Said from Jim Napolitano on Vimeo.

Verleidelijke droompop van Fear of Men

Ze komen uit Brighton, bestaan uit twee jongens en twee meisjes (ABBA?)ze hebben een single en een demo uit en hebben onlangs een cover van The Chills' Pink Frost op hun website gezet.


Veel meer is er over deze band nog niet te vertellen. Dat kan ook niet, ze bestaan nog maar kort en speelden tot nu toe niet veel meer dan een handvol shows. Gevoel voor stijl hebben ze wel, anders vernoem je je eerste demotape niet naar Hanna Schygulla of flirt je in een vroege bio niet met Anaïs Nin.



De schaarse muziek die ze tot nu toe uitbrachten brengt je helemaal terug naar de jaren tachtig, en dan vooral de Britse indie-versie van dat tijdperk. Denk aan C86, Sara records, een vleugje Sonic Youth, wat 4AD sfeer erdoorheen, en je bent al een eind op weg. Oh ja, en binnenkort staan ze in het voorprogramma van The Vivian Girls. Er zijn slechtere referenties denkbaar, maar vooral belangrijk is dat het zulke verdomd verleidelijke droompop oplevert. Veelbelovend heet zoiets? In ieder geval de moeite waard om in de gaten te houden.